Absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy. W latach 1987 -1993 studiował na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, kierunek artystyczno – pedagogiczny. W 1993 roku uzyskał dyplom w pracowni malarstwa prof.Mieczysława Wiśniewskiego. Zajmuje się malarstwem sztalugowym, fotografią oraz projektowaniem graficznym.
Uczestnik wielu wystaw zbiorowych prestiżowej rangi m.in Ogólnopolskie Triennale Akwareli – Lublin, Międzynarodowa Wystawa Akwareli ECWS, Nordisk Akvarell – Klevfos, Norwegia, Międzynarodowa Wystawa Akwareli – Salon d’ete Lausanne, Szwajcaria, Międzynarodowa Wystawa Akwareli ECWS – Cordoba, Hiszpania, Międzynarodowe Biennale Akwareli – Castra, Słowenia, Światowe Triennale Akwareli – Seul, Korea Południowa, Międzynarodowa Wystawa Akwareli ECWS – Lianca, Hiszpania, Światowe Biennale Akwareli – Vancouver, Kanada, Międzynarodowa Wystawa Akwareli ECWS – Avignon, Francja, Światowe Biennale Akwareli – Hong Kong, Międzynarodowa Wystawa Akwareli – Alessandria, Włochy, Światowe Biennale Akwareli – Fabriano, Włochy, 8 Festiwal Akwareli – Brioude, Francja.
Adam Papke brał udział w licznych plenerach oraz podróżach artystycznych w kraju i za granicą.
Jego prace znajdują się w zbiorach muzeów oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą, m. in. w Niemczech, USA, Kanadzie, Japonii, Hiszpanii, na Ukrainie, we Francji, Szwecji, na Litwie, w Peru, Norwegii, we Włoszech i w Wielkiej Brytanii.
Członek zarządu Stowarzyszenia Akwarelistów Polskich.
Akwarela
Trudna, kaprysna, błędów mych łasa
Biegnę, by ją dogonić, a może tylko
Trzymać się jej blisko.
Adam Papke
Adam Papke – wystawa malarstwa w Galerii Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego. Bydgoszcz 2014
Malując dalekie, prawie nietknięte przez cywilizację krajobrazy, artysta jest romantykiem. Górskie łańcuchy, pnące się coraz wyżej ku niebu, w perspektywie i oparach wilgotnej mgły. Wielkie doliny, gdzie osiedla ludzkie, wtulone w zagłębienia ziemi, są jak ziarenka piasku wobec ogromu morza. Spokojne jeziora i krystaliczne potoki, które „przyjmują w siebie” ledwie kolorystyczny ślad górskich wzniesień czy nabrzeżnej roślinności, i nieba. Materia tych przedstawień jest delikatna, płynna i rozmyta. Przypomina czasem parę wodną, ciepły oddech na szybie. Jeszcze chwila, a ten obraz zniknie… Ale dopóki trwa, budują go wielowarstwowe plamy, w szerokiej tonacji chłodnych, albo ciepłych szarości, ożywionych akcentami barwy. Ich ulotność i zmienność wynika również z niedookreślonej, czyli pozbawionej ram kompozycji.
Niektóre z pejzaży łagodnie wnikają w obszar fantazji. Sprzyja temu niebo – nieogarnione, barwne i dynamiczne. Emanuje ono własną, tajemniczą siłą, niemożliwą do pełnego odczytania z ziemi. W naturze, wyobrażonej przez Adama Papke, jest przestrzeń, która może budzić lęk. Ale ile przestrzeni, tyle też zachwytu – w oczach artysty.
Adam Papke skupiony jest na obserwowaniu tego, co go otacza – natury i miasta. Stąd czerpie twórcze inspiracje. Nie ma tu schematu. Napotkany przez artystę widok, staje się impulsem dla znalezienia właściwej materii, kolorystyki i kompozycji.
Czasem wydaje się, że artysta temat pejzażu traktuje jedynie jako pretekst, aby pokazać walory techniki. Odważne zestawienia barwnych plam, ich zróżnicowane nasycenie, efekty wynikające z ich nawarstwienia, rozpryskiwania, rozmycia kształtów oraz „żyłkowanie”, które zdaje się być krążeniem w ich zamkniętym obszarze.
Czy jest to przejaw zainteresowania abstrakcją? Czy przeciwnie, tylko udana zabawa kolorem i światłem w akwareli?
Hanna Strychalska.